En novembro 2014, UNESKO deklaris,

En novembro 2014, UNESKO deklaris, ke ´capoeira´ (permesu, ke mi Esperantigu ĝin per ´kapoejro´) estas Nemateria Kultur-Riĉaĵo de la Homaro. En la jaro 2008, Brazila Instituto de Historiaj kaj Artaj Riĉaĵoj jam konsideris ĝin nemateria brazila riĉaĵo. Tiuj rekonoj estas gravaj, ĉar ili iomete mildigas la grandan ŝuldon, kiun la brazila nacio havas koncerne la afrikanojn, kiuj estis sklavigitaj ĉi tie, dum longa tempo.

´Kapoejro´ estas tipe brazila miksaĵo de ludo, danco, lukto, sporto, muziko kaj kanto, praktikata en rondoj, plej ofte surstrate, en placoj kaj aliaj publikaj lokoj. Ĝin kreis sklavoj alportitaj precipe el Kongolando kaj Angolo, kiel manieron sin defendi kaj samtempe konservi siajn tradiciojn per amuziĝo. Malgraŭ tia amuza aspekto, la ´kapoejristojn´ oni ĝenerale timis, pro la atakpotenco de ilia lukto, kaj pro la ebleco, ke ili povus organizi ribelon en la lando. Tiu ribelo tamen neniam okazis, krom en iuj limigitaj lokoj. Sekve, la registaro severe diskriminaciis tiun praktikadon, eĉ malpermesis ĝin kaj persekutis la praktikantojn. Ĝis la komenco de la 20-a jarcento, ´kapoejristoj´estis konsiderataj preskaŭ kiel banditoj, kvankam fakte ili estis simplaj laboristoj. Iom post iom, ekde la 20-a jarcento, ankaŭ blankuloj, mestizoj kaj eĉ elituloj aliĝis al la praktikado de ´kapoejro´, malgraŭ la socia malaprobo. En la milito kontraŭ Paragvajo, en la 19-a jarcento, ´kapoejristoj´ famiĝis pro sia batalkompetenteco.

En la komenco de la 20-a jarcento, ekaperis artikoloj en la gazetaro, verkitaj de intelektuloj, kiuj defendis tiun brazilan tradicion kaj proponis instruadon en lernejoj – sensukcese. Pasis jaroj, ĝis alvenis la rekono pri ĝia kultursignifo. La samo okazis preskaŭ samtempe rilate la brazilan sambon, kiu suferis ankaŭ longan diskriminaciadon.

Nuntempe, ´kapoejro´ estas amase instruata en sportejoj, lernejoj kaj kulturcentroj en Brazilo. Ĝi enhavas striktan etikan kodon de respekto, disciplino kaj amikeco inter la praktikantoj. Laŭ la progreso de la lernantoj, ili ricevas la rajton surporti kolorajn ŝnurzonojn, kiuj montras la gradon de lerteco. La majstroj surportas nigran ŝnurzonon. Dum la luktado-dancado, ne estas permesate tuŝi la kontraŭanton; male, unu helpas la alian, faciligante liajn movojn kaj salutante lin ĉe la komenco kaj fino. La praktikantoj helpas ankaŭ en la kantado, tamburado kaj ludado de ´berimbau´, la tradicia unudrata muzikilo.

Resultados (Português) 1:

Pt novembro 2014, UNESKO deklaris, ke ´capoeira´ (permesu, ke mi Esperantigu ĝin per ´kapoejro´) estas Nemateria Kultur-Riĉaĵo de la Homaro. En la jaro 2008, Brasil Instituto de Historiaj kaj Artaj Riĉaĵoj jam konsideris ĝin nemateria Brasil riĉaĵo. Tiuj rekonoj estas gravaj, ĉar ili iomete mildigas la grandan ŝuldon, kiun la Brasil nacio havas koncerne la afrikanojn, kiuj estis sklavigitaj ĉi tie, dum longa tempo.´Kapoejro´ estas tipe Brasil miksaĵo de ludo, danco, lukto, esportista, muziko kaj kanto, praktikata en rondoj, plej ofte surstrate, en placoj kaj aliaj lokoj de publikaj. Ĝin kreis sklavoj alportitaj precipe el Kongolando kaj Angolo, kiel manieron pecado defendi kaj samtempe konservi siajn tradiciojn por amuziĝo. Malgraŭ tia amuza aspekto de la ´kapoejristojn´ oni ĝenerale timis, pro la atakpotenco de ilia lukto, kaj ebleco pro la, ke ili povus organizi ribelon en la lando. Tiu ribelo tamen neniam okazis, krom pt iuj limigitaj lokoj. Sekve, la registaro severa diskriminaciis Thalita praktikadon, eĉ malpermesis ĝin kaj persekutis la praktikantojn. Ĝis la komenco de la 20-a jarcento, ´kapoejristoj´estis konsiderataj preskaŭ kiel banditoj, kvankam fakte ili estis simplaj laboristoj. Iom post iom, ekde la 20-a jarcento, ankaŭ blankuloj, mestizoj kaj eĉ elituloj aliĝis al la praktikado de ´kapoejro´, malgraŭ la socia malaprobo. En la milito kontraŭ Paragvajo, en la 19-a jarcento, ´kapoejristoj´ famiĝis pro sia batalkompetenteco. En la komenco de la 20-a jarcento, ekaperis artikoloj en la gazetaro, verkitaj de intelektuloj, kiuj defendis Thalita brazilan tradicion kaj proponis instruadon en lernejoj – sensukcese. Pasis jaroj, ĝis alvenis la rekono pri ĝia kultursignifo. La samo okazis preskaŭ samtempe rilate la brazilan Santos Figueiredo, kiu suferis ankaŭ longan diskriminaciadon. Nuntempe, ´kapoejro´ estas amase instruata en sportejoj, lernejoj kaj kulturcentroj en Brazilo. Ĝi enhavas striktan etikan kodon de respekto, disciplino kaj amikeco inter la praktikantoj. Laŭ la progreso de la lernantoj, ili ricevas la rajton surporti kolorajn ŝnurzonojn, kiuj montras la gradon de lerteco. La majstroj surportas ŝnurzonon de Nigrán. Dum la luktado-dancado, ne estas permesate tuŝi la kontraŭanton; macho, unu helpas la alian, faciligante liajn movojn kaj salutante lin ĉe la komenco kaj fino. La praktikantoj helpas ankaŭ en la kantado, tamburado kaj ludado de ´berimbau´, la tradicia unudrata muzikilo.

Resultados (Português) 2:

Em novembro de 2014, a UNESCO declarou that'capoeira '(deixe-me Esperantigu ele with'kapoejro') é Imaterial Cultura riqueza da Humanidade. Em 2008, o Instituto Brasileiro de recursos históricos e artísticos já considerou irrelevante riqueza brasileira. Esses prêmios são importantes, porque eles são um pouco atenua o grande dívida, o que a nação brasileira tem para os africanos que foram escravizados aqui por um longo tempo. "Kapoejro 'é tipicamente brasileiro mix de jogo, dança, luta, esporte, música e música, praticada em círculos, na maioria das vezes nas ruas, nas praças e outros locais públicos. Criou escravos trazidos principalmente da Congo e Angola, como uma forma de defender-se e ao mesmo tempo para manter suas tradições com diversão. Apesar de um aspecto tão divertido, the'kapoejristojn 'geralmente é temido, devido à atakpotenco de sua luta, e por causa da possibilidade de que eles poderiam organizar uma rebelião no país. Essa rebelião, no entanto, nunca ocorreu, exceto em certas áreas limitadas. Portanto, o governo severamente discriminado esta prática, mesmo proibiu e perseguiu o praktikantojn. Até o início do século 20, 'kapoejristoj'estis considerado quase como bandidos, mas na verdade eles eram trabalhadores simples. Aos poucos, a partir do século 20, também brancos, mestiços, e até mesmo as elites se juntou a prática of'kapoejro ', apesar da desaprovação social. Na guerra contra o Paraguai, no século 19, "kapoejristoj 'tornou-se famoso por sua batalkompetenteco. No início do século 20, surgiram artigos na imprensa, escritos por intelectuais que defendiam essa tradição brasileira e ofereceu ensino em escolas - sem sucesso. Ele passou anos, até que obteve o reconhecimento por sua kultursignifo. A mesma coisa aconteceu quase ao mesmo tempo respeitar o samba brasileiro, que também passou por um longo diskriminaciadon. Atualmente, 'kapoejro' é maciçamente ensinado nas desportivos, escolas e kulturcentroj no Brasil. Ele contém um código de ética rigorosa de respeito, disciplina e amizade entre os praticantes. De acordo com o progresso dos alunos, que recebem o direito de usar ŝnurzonojn colorido, que mostra o grau de habilidade. Os professores usam ŝnurzonon preto. Durante a luta-dança, não é permitido tocar a kontraŭanton; Pelo contrário, um ajuda o outro, tornando os seus movimentos e saudá-lo no início e no fim. Os praticantes também ajuda no canto, percussão e playing'berimbau ', instrumento unudrata tradicional.